PEN-eiland / Diemer Vijfhoek / Bocht van Ballast 2008

Op 14 mei 2006 was de opening van het nieuw opgeleverde PEN-eiland, ehh, Diemer Vijfhoek. Natuurlijk voor Bobo's, niet voor mensen zoals jij en ik. Wij waren niet welkom. Snap ik ook wel. Stel dat de koningin gekomen was, dan hadden we toch wel minimaal gescreend moeten worden. En hoe kun je dat nog beveiligen? Gelukkig kwam ze zo'n wilgenbroekje niet openen. Gelijk had ze. Dertien in een dozijn.

In 2006 kon je nog zo doorlopen. Waar het licht tussen de bomen te zien is, daar had men het open gekapt voor de kreek of poel. In 2008 lag het bos er vredig bij. Je moest er wat voor over hebben om het te kunnen beleven. Bramen en brandnetels beletten de toegang tot het grote binnenbos. Groot was het niet meer. Door al het kapwerk was er teveel licht in het bos, en dus een hoge ondergroei. Dit was in 1997 een plek waar ik graag kwam. Je kon hier toen doorlopen naar de binnenste grote weide, en vandaar terug naar de Zeedijk. Herinneringen. Verleden tijd. Geen doorkomen meer aan. Een plek van varens. Nu overwoekerd. Echt flink gezocht. Niet eentje gevonden. Vijfentwintig jaar lang stonden hier varens. Toevallig vandaag stond er geen eentje.

Tuinieren, onderschatting van spontane natuur ? Op kantoor uitdenken dat ingrepen best kunnen. Veldkennis is niet nodig. Dit gebied is immers beschreven door een gerenommeerd bureau. Ach, weer zo'n ongefundeerd gevoel. Ik weet het. Weemoed om vergankelijkheid. Deze kamperfoelie is gespaard gebleven. Stond hier ook al in 1997. Vroeger was de kamperfoelie een baken langs het pad. Vijftig meter rechtdoor en dan naar rechts, of vanaf de struik schuin rechts aanhouden, en je liep zo de weide op. Maar er is geen weide meer...

Nog zo'n vertrouwd plekje. In 1997 heb ik alle plantjes die hier stonden gedetermineerd. Er stonden er minstens zoveel als nu. Maar het was veel soortenrijker. Ik mis de gele lis tussen de amandelwilgen in de verte. En nog veel meer. Ik had niet terug moeten komen, besef ik ineens. Pure verarming. Dit doet pijn. Hoe zou dit er over pak hem beet drie jaar uitzien. Zal de ondergroei zich herstellen als de kruinen weer dichtgroeien ? Nee, dan had je dit gebied in 1985 moeten zien. Een en al bagger, rietland met wilgenroosjes. Het is maar net hoever je in je herinnering kunt terug gaan in de tijd. Je fixeert je op een bepaald beeld uit het verleden. Dat vormt de basis voor de treurigheid om wat teloor ging. Nog ietsje verder terug in de tijd en je bent weer helemaal dankbaar voor wat er ging groeien, om wat er nu staat. De onthechtingsmantra: In den beginne was de aarde woest en ledig. Drie keer herhalen of zo vaak als nodig is. Daarna ben je helemaal tao.

Het berkenbosje. De op rij geplante berken van Rijkswaterstaat. Geplant om het slib uit het Amsterdam-Rijnkanaal vast te leggen in 1983. Rondom deze plek broedden de nachtegalen. In 1997 trof ik ze voor het eerst aan. Het zijn trouwe gasten. Sindsdien hoorde ik ze ieder jaar op deze plek.

Er waren in 1997 meerdere ingangen naar de rimboe. Wat dat betreft heeft de ingreep zin gehad. De oudere paden zijn niet meer toegankelijk. Niet met, en niet zonder honden. Dat is dan toch een mooi stukje zonering al met al.

Nog zo'n plek waar je vroeger kilometers het bos kon inlopen. Nu goed geblokkeerd. Ik vraag me af hoelang. Als alles weer gaat groeien, gaat het dan goed ? Nu zie ik nog verrassend veel vlieren. Die stonden er vroeger ook wel, maar toen kon je er omheen en onder door lopen.

 

PEN-eiland

http://werthof.home.xs4all.nl/peneiland.html

Laatst gewijzigd: 07-02-2011